De beoefening van vipassana-meditatie leert je tot rust te komen te midden van alle omstandigheden, zelfs die welke moeilijk, pijnlijk of verwarrend zijn. Dit tot rust komen is iets anders dan afstand nemen, dan onverschilligheid: het is het erkennen en accepteren van datgene wat zich van moment tot moment aan en in ons voordoet met een zekere nieuwsgierigheid en vriendelijkheid, terwijl een deel van jezelf dit gewoon allemaal in stilte gadeslaat.

Ruim dertig jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de Thaise meditatieleraar Mettavihari en begon ik aan mijn eerste retraite onder zijn begeleiding. Het was een kennismaking met een methode van het beoefenen van oplettendheid waar ik al jaren onbewust naar op zoek was. De vragen die ik had omtrent mijzelf, wie ben ik, waar ga ik heen, wat is leven, leerde ik onderzoeken; ik leerde te kijken naar mijn ervaringen, oplettend te zijn op de gewaarwordingen van mijn lichaam, gevoelens, gedachten. Het werd een manier van leven: oplettend te zijn, te ontdekken dat wij allemaal op zoek zijn naar innerlijke vrede en geluk. Er is meer helderheid, vriendelijkheid en mededogen ontstaan naar mijzelf en naar anderen.

Er volgden in de jaren retraites onder begeleiding van Mettavihari, zen-sesshins, retraites met o.m. Carol Wilson, Guy en Sally Armstrong, Dingeman Boot, Christina Feldman, de eerw. Vivekananda.

Enkele jaren geleden startte ik een sangha in Castricum, waar wekelijks vipassana-meditatie beoefend wordt.
In Castricum organiseren Bianca Vermeij en ik tweemaal per jaar een retraitedag (info op www.vipassanacastricum.com).

Mogen alle wezens vrij zijn van lijden en in harmonie leven.